शुक्रवार, १२ फेब्रुवारी, २०१०

ॠतु घरचा !


माझ्या घरात माझ्या माझ्या पुरते ॠतु चालू असतात-कंटाळा ऋतु, म्हणजे मला सगळ्याच गोष्टीचा कंटाळा येतो. आंघोळीचा, झोपताना दिवे घालवण्याचा, स्वंयपाकाचा,घर आवरण्याचा, फोन उचलण्याचा,ब्लॉग बघण्याचा असो ही यादी नेहमीच लांब होत जाते.(बर्‍याच वेळेला हाच ॠतु चालू असतो!)

स्वयंपाक ऋतु, बगिचा ॠतु, सिनेमा ॠतु, सहलीचा ऋतु, इ.इ.

मागच्या २-३ आठवड्यात माझा वाचन ऋतु झाला. माझ्या वाचनात बरीच भर पडली.वाचन हा माझा छंद आहे असं सांगण्या इतंक काही मी वाचत नाही. पण मौसमच आहे मग काय विचरता-मी सपाटून पुस्तकांच्या मागे लागले. The White Tiger -Arvind Adiga, The Namesake -Jumpa Lahiri, Rebecca -Daphne DuMaurier, पण ल‌‍‍क्षात कोण घेतो? –ह.ना.आपटॆ. हुश्श. इतकं वाचलं.

व्हाईट टायगरला बूकर का मिळाले असेल हे माझ्या छोट्याश्या मेंदूला कळू शकलं नाही. (तुमच्यापैकी कुणाला कळंल असेल तर मला त्या पुस्तकाचे साहित्यमुल्य अवश्य सांगा.)एवठंच नाही तर या मेंदूने अशीही गुस्ताकी केली की एका शक्यतेचा विचार त्याने केला. तो असा क्राइम डायरीतल्या १-२ स्टोर्‍या एकत्र करून एखादा प्रकाशक शोधावा आणि आपण ही लिहावं काई-बाई. हमखास बूकर आपलाच.( मराठी माणसांने मोठी स्वप्न बघावी म्हणतात.)

बाकी तीन पुस्तकांनी खुप आनंद दिला.हा वाचन ऋतु बदलण्या आगोदर Imagining India आणि Midnight’s children यानां भेटायच आहे.

शनिवार, २३ जानेवारी, २०१०

उत्तर द्यावं वाट्लं म्हणून


ट्गने काय भानगड आहे मला माहित नाही. मात्र हे प्रश्न इंनट्रेस्टिंग वाट्ले म्हणून उत्तर द्यावीशी वाट्ली.


1.Where is your cell phone?
किचन मध्ये असवा.

2.Your hair?
आज विंचरलेले नाहीत.

3.Your mother?
माझी strength.

4.Your father?
मी आजवर बघितलेला सर्वात समाधानी माणूस.

5.Your favorite food?
आयतं मिळालेले सगळं!

6.Your dream last night?
आजोबा- आजीला घेउन जग्गनाथ दर्शनाला गेले होते.

7.Your favorite drink?
तिखट रश्य्या सोबत ताक.

8.Your dream/goal?
घराबाहेर पडून काहीतरी constructive काम करयचं आहे.

9.What room are you in?
study.

10.Your hobby?
बागकाम,घराची सजावट.

11.Your fear?
प्रियजणांचा मृत्यु

12.Where do you want to be in 6 years?
मला एक मुल दत्तक घ्यायच आहे,त्यासाठी आर्थिक स्वबळावर उभं व्हावं..

13.Where were you last night?
माझ्याच घरात.

14.Something that you aren’t?
टिपीकल वूमन लाईक.

15.Muffins?
काय सांगू?

16.Wish list item?
काम शोधयचं आहे.

17.Where did you grow up?
नवोदय विद्यालय.

18.Last thing you did?
माझ्या मुलाला खाऊ घातलं.

19.What are you wearing?
स्वेटर,स्कार्फ,पायमोजे,हातमोजे.

20.Your TV?
नवरा बघत बसला आहे.

21.Your pets?
नाहीत

22.Friends?
नातेवाईकांपेक्षा जवळ्चे वाटतात.

23.Your life?


24.Your mood?
सुट्टी संपल्याच्या दुःखात

25.Missing someone?
बहिणीची तीन महिण्याची मुलगी.

26.Vehicle?
नाही

27.Something you’re not wearing?
बांगड्या.

28.Your favorite store?
लहान मुलांच्या खेळ्ण्याचे कोणतेही/एंपोरियम.दोन्ही सारखेच.

Your favorite color?
नेहमी बदलत असतो..आज पिवळा.

29.When was the last time you laughed?
काल

30.Last time you cried?
मागच्या महिन्यात

31.Your best friend?
नवरा. तिच मोठी अडचण आहे.

32.One place that you go to over and over?
कुठ्लीच नाही.

33.One person who emails me regularly?
कोणीही नाही.


मंगळवार, १९ जानेवारी, २०१०

‘इडली, ऑर्किड आणि मी’, आणि ‘मी’!




जानेवारीच्या पहिल्या आठवड्यात पुरी-कोणार्क असा सहलीचा योग जूळून आला. ओरिसात पर्यटनाला चांगलाच स्कोप आहे. घरातून बाहेर पडलं, रस्त्याला लागलो की दुतर्फा निर्सग सौंदर्य. मात्र खराब रस्ते आणि राहण्याच्या, खाण्यापिण्याच्या गैरसोयी यामुळे पुरी- कोणार्क शिवाय फारसं टूरीझम येथे वाढलेलं दिसत नाही.

आम्ही पुरी- कोणार्क वारी केलेली होती. अनुभवावरुन आम्ही नाश्ता करून मगच कोणार्कला जाण्याचा बेत आखला. कारण कोणार्क मंदिराच्या जवळ एकही ठीकठाक रेस्टॉरंट नव्हतं. विश्वास नाही ना बसत! पण ही मागच्या तीन महिन्यापर्यंतची फॅक्ट होती.

आता चित्र बदललेलं आहे. कोणार्क मंदिरा जवळ ‘कामत’ उघडलेलं आहे. हा आम्हालाही सुखद धक्का होता. कोणार्क मंदिराच्या आवारात यथेच्छ भटकून कामतमध्ये गरमागरम वडा, डोसा, पोंगल इ. वर ताव मारला. ही पोटपूजा करत असताना विठ्ठ्ल कामतांचं कौतुक चाललं होतं, माणूस फारच ग्रेट...मोठी व्हिजन आहे वगैरे गप्पा चालू होत्या. अनुषंगाने ‘इड्ली, ऑर्किड आणि मी’ या त्यांच्या पुस्तकाचा विषय निघाल्याशिवाय कसा राहील! एकूण काय तर कामत पुराण आळवत होतो आम्ही. हाईट म्हणजे जगन्नाथ पुरीत पोहचल्यानंतर तिथंही आम्हाला कामत दिसलं - चला रात्रीच्या खाण्याची मस्त सोय झाली.


पुरी बीचवर वाळूत खेळून, पाण्यात डूंबून, दिवसला ५६ प्रकारचे भोग (नैवेद्य) घेणाऱ्या जगन्नाथाचे दर्शन घेऊन (स्वत:ला भोग लावण्यासाठी) आमची पावलं कामतकडे वळली. पुन्हा आमचं कामतपुराण चालूच- खरं सांगायच तर कारण ही तसंच होतं. इथं ओरिसात कामतांसारख्या उद्योगी व्यावसायिकाची नितांत गरज आहे. व्यवसाय, पर्यावरण आणि नीतिमूल्यं यांची सांगड घालून कामतांनी जगभरात पाचशेहून अधिक हॉटेल उद्योग उभे केले आहेत.

आता योगायोग म्हणजे आम्ही कामत रेस्टॉरंटच्या पायऱ्या चढतोय, त्यांचं कौतुक सुरुच आहे, आणि साक्षात विठ्ठल कामत आम्हाला दारात उभे दिसले!

यानंतर या आजिबात वेळ नसणाऱ्या अतोनात बिझी माणसाने आमच्यासोबत एक तास घालवला, ते नुकतंच सुरु करत असलेलं एक फाइव्ह स्टार हॉटेल फिरून दाखवलं, कोणार्कजवळ सुरु केलेलं कुशभद्रा आणि बंगोपसागराच्या संगमावर उभारलेलं ‘इकोव्हिलेज’ बघायला बोलावलं इ. इ. गोष्टी पुन्हा केंव्हातरी! तूर्त एवढंच सांगायचं आहे, की हिंदी सिनेमे अगदीच अशक्य योगायोग दाखवत नाहीत; त्यापेक्षा दुर्लभ योगायोग आपल्याही नशीबात असू शकतात...


(टीप: मी कामतांची आणि त्यांच्या रेस्टॉरंट्स ची फॅन आहे, बस्स! ही त्यांची जाहिरात नव्हे, आणि यात माझा कसलाही बिझिनेस इंटरेस्ट नाही!)

रविवार, १७ जानेवारी, २०१०

ये जिंदगी के मेलें...



दरवर्षीपेक्षा यावर्षीची माझी संक्रांत खूपच वेगळी साजरी झाली.

मी सध्या उत्तर ओरीसात आहे. इथे आदिवासीच आदिवासी. यांच्यासाठी ‘मकर’ हा खास सण. आठ दिवस आधी मकर आहे म्हणून आणि आठ दिवस नंतर मकर झाली म्हणून इथे सुट्टीचा मूड असतो. माझ्या इथल्या घराजवळून बैतरणी नदी वाहते. या नदीच्या काठावर केसरी कुंड जत्रा संक्रांतीच्या पार्श्वभूमीवर भरते.

नवऱ्याच्य़ा सरकारी लव्याजम्याशिवाय जत्रेची मजा लुटायची असं ठरवून मी माझे सासू-सासरे आणि साडेचार वर्षे वयाच्या ‘मोट्ठ्या’ राऊला घेऊन गेले. माझा अंदाज होता आठवडी बाजारासारखी असेल जत्रा. पण चित्र फारच वेगळं होतं. लगान सिनेमात कसं ती मॅच बघायला लोकं मुंग्यांसारखी सगळीकडून येताना दाखवलीत, अगदी तश्शीच इथं माणसं चहुबाजूंनी नदीच्या काठी गोळा होत होती. मोटरसायकली, जिपा, ट्रक, बशी(!) भरभरून माणसं ओतली जात होती. नटून थटून नवीन कपडे घालून येणारी बच्चे कंपनी तेवढीच, आणि काळे चष्मे, जीन्स, आणि चकमक साड्या घालणारे/ नेसणाऱ्या तेव्हढेच/ तेव्हढ्याच. प्रेमचंदांच्या ‘ईदगाह’ मधल्यासारखेच वातावरण. खेळण्यांची, भांड्यांची, कपड्यांची, बांगड्यांची, मिठायांची दुकानंच दुकानं. फुगेवाले, पिपाणीवाले, ‘झालमूडी’ वाले इकडे-तिकडे फिरत होते. (तुम्हाला एव्हांना जत्रेतले आवाजही ऐकू आले असतील). पाच रूपयांचा फुगा, दहा रुपयांची ‘लाल दिव्याची गाडी’, वीस रुपयांची बंदूक, असं सगळं भाव करत करत आम्ही जत्रा भोगत फिरत होतो. मॉलमधल्या खरेदीनंतर मला कायम एक रितेपण येतं; इथं मला एक वेगळाच आनंद मिळत होता. कदाचित ते बटबटीत बाजारपण नसेल म्हणून, किंवा एक अदृष्य साधेपणा जाणवत असल्यामुळे असेल, एक प्रकारचा नॉस्टॅल्जिया असेल. माझ्या लहानपणी पाहिलेल्या जत्रा आजकाल फारशा दिसत नाहीत; इथे टाइम मशीन मध्ये बसून राऊला माझं बालपण दाखवल्यासारखं झालं – त्यामुळे असेल. राऊ तर तो आख्खा दिवस आणि रात्री उशीरपर्यंत माकडासारख्या नुसत्या उड्या मारत होता.

मोबाइल, गाड्या, कपडे, कोल्ड्रींक्स, कुरकुरे, लेज, इत्यादि शहरी वस्तू इथेही पोचल्या होत्या. वरवर पाहता हा आदिवासी भाग आहे असं कुणाला वाटणारही नाही. मला या वस्तूंशी काहीच देणंघेणं नव्हतं. मला भावलं ते त्या आदिवासी लोकांचं साधेपण, त्यांचा ओसंडून वाहणारा उत्साह, आनंद : जो माझ्य़ा मनात खोलवर पोचला आणि अजूनही ते आठवून मी प्रसन्न होतेय!